رایج ترین و معقول ترین مکان برای گذاشتن افکار، نقد یا یادداشت ها حاشیه دفتر 100 برگ در قرون وسطی بود.
این را در نظر بگیرید: با نگاه کردن به یک صفحه قرون وسطایی چنین فکر نمی کنید، اما به طور متوسط فقط نیمی از آن با متن واقعی پر شده بود. پنجاه تا شصت درصد تکان دهنده برای حاشیه طراحی شده بود.
هر چقدر هم که این کار ناکارآمد به نظر برسد، فضا برای خواننده مفید بود. با پیشرفت قرون وسطی، متوسل شدن به حاشیه برای یادداشت برداری بیشتر و بیشتر رایج شد.
قابل توجه است که قرن سیزدهم دو طرح کتاب هوشمندانه را به وجود آورد که چنین استفاده ای را در بر می گرفت. هر دو نوع به دانشگاه در حال ظهور متصل هستند، که منطقی به نظر می رسد زیرا این یک محیط یادداشت برداری عالی بود – در آن زمان و اکنون.
دور ما را تکه های کاغذ ضایعاتی احاطه کرده اند. ما سالانه هزاران تن از آنها را در سطل زباله می‌ریزیم، روی میزمان می‌گذاریم، از آنها به عنوان نشانک استفاده می‌کنیم، آنها را در جیب‌هایمان می‌ریزیم و در خیابان پرت می‌کنیم.
بنابراین معمولاً وقتی برای لیست خرید خود یا نوشتن یک فکر به یک تکه کاغذ از صفحات دفتر 100 برگ نیاز داریم، نیازی نیست سخت یا طولانی نگاه کنیم.
این در قرون وسطی بسیار متفاوت بود. مواد نوشتاری – از هر نوعی – در آن زمان بسیار گران بود، به این معنی که کاتبان از کاغذ یا ورق پوستی حداکثر استفاده می کردند: همه چیز استفاده می شد.
در نتیجه، هیچ چیز واضحی در اطراف میز وجود نداشت که برای ضایعات مناسب باشد.کاغذ و کاغذ پوست معمولاً حداکثر استفاده می شد، به این معنی که هیچ ماده اضافی باقی نمانده بود که بتوان از آن برای ضایعات استفاده کرد.
با این حال، هنگامی که پوست حیوانات به ورقه های پوستی تبدیل شد، چنین مواد اضافی باقی می ماند. در این فرآیند لبه بیرونی پوست خشک شده برداشته شد، زیرا این “بریدگی ها” برای نوشتن روی آن نامناسب تلقی می شدند.
متریال برای یک صفحه معمولی بیش از حد ضخیم بود و سطح آن لغزنده و شفاف بود، ناگفته نماند که اکثر برش‌ها برای صفحات معمولی خیلی کوچک بودند. در نتیجه آنها در سطل بازیافت کارخانه پوسته سازی قرار گرفتند.
